Բարի գալուստ Lifetime բլոգ: Սեղմիր Like կոճակը և հետևիր իմ գրառումներին:

Wednesday, May 27, 2015

Когда мне будет 24...

Когда мне будет 24... Наверно я буду себя проклинать За то что уже мне увы не унять. Иль буду гулять, и не представлть, Что будит дальше - когда 25.
Я сейчас в Салониках мне еще 23 А Ты в Ереване. 24, увы... Может я сейчас выпиваю до дна, А может я сплю и вижу тебя. Я еще прежний мне еще 23. Но тебе не понять я не там где Ты.
Может я сейчас готовлюсь к футболу. Я же должен был быть в этот миг с тобою. Должен был бы я любоватся тобой. И в планах у меня совсем не футбол...
Может я сейчас в раздумиях сижу, Смотрю на море и спорю с собой. Почему я сейчас совсем не с тобой. Может это все злосчатные гены, Может зодиак, или просто - нервы...
И мне не в силу все в мире объять, Но мне этого еще не понять, Ведь мне 23, а не 25...
Я люблю за все сам отвечать, И пусть иногда самому решать, Бывает иногда другим не понять... Может я не прав... но мне 23. И я всемогущ, земной шар - замри.
И скоро уже мовсем 25, Пора бу уже все страсти унять. Но коль мне еще пока 23, И длинный полет у меня в пути. Может не будет и вовсе нужды Мне быть 24, а потом 25. Больше не будет ни чего терять...
23.05.2015 Yerevan, Armenia

Friday, May 8, 2015

Կռված Մարդիկ ուրիշ են կամ որոշ դրվագներ Մանվելի պատմություններից

Քիչ առաջ հիվանդնաոց այցելության էի գնացել մորաքրոջս ամուսնուն՝ Մանվելին, ով Արցախյան ազատամրտի մասնակից է, Ֆիդայական ջոկատների առաջամարտիկներից է եղել: Միշտ երբ պատեհ առիթ ա ստեղծվում խոսք եմ բացում պատերազմի տարիներից, թեև կարծում եմ ոչ ոքի էլ հեշտ չէ հիշել այդ տարիները, սակայն նրա դեմքին միշտ թախծոտ ժպիտ է լինում երբ պատմում է մարտական ընկերների հետ այս կամ այն գործողությունների մասին: Իսկ թեման առավել քան արդիական էր, քանզի առողջության վատթարացման պատճառը կարող է հանդիսացած լինել հենց պատերազմական տարիներին ստացած բեկորներից մնացորդները մարմնի որոշ մասերում: Ինչևիցե բժիշկները դեռ դժվարանում են ասել թե ինչումն է հարցը:

 Այսօր նայում եմ 1990 թ. իրենց "Տիգրան Մեծ" ջոկատնի նկարները, կամ Օմարի լեռներում գործողությունների ժամանակ արված նկարները, տեսնում թե ինչ պայմաններում են նրանք պայքարել մեր այսօրվա օրվա համար: Նրանցից շատերին այսօր ոչ ոք չգիտի, իրական հերոսներից շատերը զոհվել են, շատրեն այսօր օրվա հացի խնդիր են լուծումՙ: Ամեն ոք չէ, որ դարձել է պատգամավոր կամ բարձրաստիճան պասշտոնյա:
Իսկ ես ամենաշատը սիրում եմ, երբ Մանվելը պատմում է մարտական ընկերնրի հետ գործողություններից, թե ինչպես էին կռվում Մոնթեն, Վազգենը և իր ամենամոտ Մարտական Ընկերներից Գուսանը: Թե ինչպես կես տարի իրենից լուր չունեին ու զոհված էին համարում Գետաշենի շրջափակումից հետո: Ինչպես էին Գետաշենում Եղիշ Դայու տանը պատսպարվել, թե ինչպես էին մերոնք Կամոն ու Ազատը հանձնելուց հետո տեղափոխվում Իջևան: Թե ինչ էր տեղի ունենում Շահումյանի շրջանի Մերքեշ գյուղում...
Ոնց կարող ենք պետք է պահենք այն ազատությունը որոնք մեզ տվել են մեր ֆիդայիները, բոլոր նրանք, ովքեր զոհվել են մարտի դաշտում պարգևելով մեզ ապրելու իրավունք, և պետք է որքան կարող ենք հոգ տանենք բոլոր այն ազատամարտիկների մասին ովքեր մեր կողքին են այսօր ու ունեն աջակցության կարիք:
Մանվել Կարապետյանը նկարում ձախից առաջինն է
Տարիներ առաջ նրանք պայքարել ենք մեր ապրելու իրավունքի համար, հիմա մեր հերթն է պայքարել իրենց առողջության պահպանման համար: 
Փառքդ շատ Հայ Զինվոր, որ եղեկ ես, կաս ու միշտ կլինես: